Hayatım...

   Tam blogu kapatacağım gün, Kanada'dan bir mail aldım blogta ki konuya yönelik. Bu bir işaret olmalı dedim bir sürede daha mı kalsa. Yeni bir blog oluşturmuştum ve farklı bir konuda orda yazmaya başlıyordum.

Sonra dönüp yazdıklarımı okudum, ilk kez bu konu üzerine araştırma yaparken yazdıklarımla  karşılaşsam paniklerdim her halde.

 Burası benim içimi döktüğüm ve rahatladığım alandı. Yaşadıklarıma o kadar öfkeliydim ki...  Burda okuduklarınız, benim başıma gelenler en uç noktalar sanırım , kara mizah gibi sanki ...

 Endometriozis kistinde başıma en kötü ne gelir diye düşünüyorsanız okuyun,   okuyup paniklemeyin yada hiç okumayın gerçekten....
Buram buram karamsarlık , hüzün dolu...

IVF ve Endometriozis ile uğraşıyorsanız aslında duygusal anlamda zorlayıcı ve yıpratıcı bir yol...

Şöyle bir baktım da hayatım değiştikçe, buraya yazmayı bırakmışım. İlk başta işten çıktım. Çalışmak; bebek noktasında ki kaçışım, güvenli alanımdı. Oradan ayrılınca 4. tüp bebek denemesi için nerdeyse 6 ay doktor kontrolünde yumurta takibine girdim ve en uygun zamanda yumurta toplandı ve transfere bile gidemeden başarısızlıkla sonuçlandı. Uzunca bir süre bu konudan uzaklaşıp, yaşamaya odaklandım.
Bu konu üzerine görüştüğüm arkadaşlarımla görüşmeyi kestim, bu konuyu tamamen kafamdan atmak istedim. Bir de bakmışım ben artık bu konudan çok uzaklardayım. Buraya yazacak ta pek birşeyim kalmamış. Bir ara oldukça fazla mail aldım blogu okuyan arkadaşlardan, elimden geldiğince yardımcı olmaya çalıştım umarım olmuşumdur.

Neyse konumuza dönelim,  bunca  yaşanmışlık, hüznün ve göz yaşının sonucun da geldiğim nokta tatminkar bir hayat ve dengeli, huzurlu bir yaşam ....

Öncelikle; anne olamadım, 4.deneme sonucunda sağlıklı yumurtayı oluşturamadı vücudum ve artık bu sevdadan vaz geçip hayata dönemeye karar verdik.
 Tüp bebek yok, doktor kontrolleri yok bunalım ve depresyon yok... Bir çok seçeneği düşündük ve hayatımız da çocuk olmazsa da olur dedik ve bir kedi aldık.

 

 Adı pufy benim minik kızım :))) ki kendisi 2,5 yaşına girdi.  Annelik duygumu ve bir bebeğe bakma özlemim giderdi. Olur mu ? öyle şey diyorsunuzdur. İnanın oluyor hem de çok güzel oluyor bir bebeğe bakacak enerji ve sorumluluğu kendiniz de görüyorsanız evlat edinmek daha iyi bir seçenek tabi...
Pufy evmizin havasını değiştirdi. Oyun oynuyor, komik yatıyor derken bir bakmışız eve hareket gelmiş, gülmeye başlamışız:) pufynin doğuştan bir göz problemi vardı ve onunla süreli ilgilenmem gerekti,  ayrıca pufy anne oldu. Onun doğumuna tanıklık etmek inanılmazdı.  Şimdi pufy onun yavrusu köpükle kocaman bir aile olduk:)
Başka ne oldu derseniz; işten çıktıktan sonra süreçte bir yıl şifa meditasyonu yaptım. Af çalışmalarına katıldım. Bu konuda okuya bileceğim bir çok kitap okudum. Öğrendiklerimi de dini açıdan inceledim. Bir sürü şey birbirini takip etti Reiki 2 aşamaya geçtim, Yaşam Koçluğu eğitimi aldım ve sonuda şifacılık yapmaya başladım.
Resim yapabildiğimiz farkına vardım:) ...vs

Hayatın çocuksuz da oldukça tatminkar olduğunun farkına vardım. Sanırım denge nokta mı buldum. Meditasyonlar da 7 yaşındayken ben asla çocuk yapıcam diye büyük bir laf ederek kendimi bu konuda kitlenmiş olduğumu fark ettim. Sonuç olarak çocuk olmamasına rağmen  acıda duymayarak  eşim ile olabildiğince dolu bir hayatı yaşamaya başladık...
Hayatımıza kocaman bir beyaz sayfa açtık ve şimdi onu dolduruyoruz...